orędownik

Polish

Etymology

From orędować +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔ.rɛnˈdɔv.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔvɲik
• Syllabification: o‧rę‧dow‧nik

Noun

orędownik m pers (female equivalent orędowniczka)

1. (dated, religion) apostle, evangelist
2. proponent, advocate

Declension

Declension of orędownik

	singular	plural
nominative	orędownik	orędownicy/orędowniki (deprecative)
genitive	orędownika	orędowników
dative	orędownikowi	orędownikom
accusative	orędownika	orędowników
instrumental	orędownikiem	orędownikami
locative	orędowniku	orędownikach
vocative	orędowniku	orędownicy

Further reading

• orędownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• orędownik in Polish dictionaries at PWN