osnuć

Polish

Etymology

From o- +‎ snuć. First attested in 1656–1688.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔ.snut͡ɕ/
• Rhymes: -ɔsnut͡ɕ
• Syllabification: o‧snuć

Verb

osnuć pf (imperfective osnuwać)

1. (transitive) to spin around, to wrap by spinning thread
2. (transitive) to base some work, i.e. a movie or book, on a specific theme
3. (transitive, of light or smoke, etc.) to swathe, to bathe

Conjugation

Conjugation of osnuć pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		osnuć
future tense	1st	osnuję			osnujemy
	2nd	osnujesz			osnujecie
	3rd	osnuje			osnują
	impersonal	osnuje się
past tense	1st	osnułem, -(e)m osnuł	osnułam, -(e)m osnuła	osnułom, -(e)m osnuło	osnuliśmy, -(e)śmy osnuli	osnułyśmy, -(e)śmy osnuły
	2nd	osnułeś, -(e)ś osnuł	osnułaś, -(e)ś osnuła	osnułoś, -(e)ś osnuło	osnuliście, -(e)ście osnuli	osnułyście, -(e)ście osnuły
	3rd	osnuł	osnuła	osnuło	osnuli	osnuły
	impersonal	osnuto
conditional	1st	osnułbym, bym osnuł	osnułabym, bym osnuła	osnułobym, bym osnuło	osnulibyśmy, byśmy osnuli	osnułybyśmy, byśmy osnuły
	2nd	osnułbyś, byś osnuł	osnułabyś, byś osnuła	osnułobyś, byś osnuło	osnulibyście, byście osnuli	osnułybyście, byście osnuły
	3rd	osnułby, by osnuł	osnułaby, by osnuła	osnułoby, by osnuło	osnuliby, by osnuli	osnułyby, by osnuły
	impersonal	osnuto by
imperative	1st	niech osnuję			osnujmy
	2nd	osnuj			osnujcie
	3rd	niech osnuje			niech osnują
passive adjectival participle		osnuty	osnuta	osnute	osnuci	osnute
anterior adverbial participle		osnuwszy
verbal noun		osnucie

Further reading

• osnuć in Polish dictionaries at PWN
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “osnuć”, in Słownik języka polskiego‎^[1]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “osnuć”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “osnuć”, in Słownik języka polskiego‎^[3] (in Polish), volume 3, Warsaw, page 856
• osnuć in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego