pieniacki
Polish
editEtymology
editFrom pieniacz + -cki.[1] First attested in 1733.[2]
Pronunciation
edit- IPA(key): /pjɛˈɲat͡s.ki/
- (Middle Polish) IPA(key): /pjɛˈɲat͡s.ki/, /pjɛˈɲɒt͡s.ki/
- Rhymes: -at͡ski
- Syllabification: pie‧niac‧ki
Adjective
editpieniacki (not comparable, no derived adverb)
- (relational) barrator (one who is guilty of barratry, vexing others with frequent and often groundless lawsuits)
Declension
editDeclension of pieniacki (velar)
| singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine animate | masculine inanimate | feminine | neuter | virile (= masculine personal) | non-virile | |
| nominative | pieniacki | pieniacka | pieniackie | pieniaccy | pieniackie | |
| genitive | pieniackiego | pieniackiej | pieniackiego | pieniackich | ||
| dative | pieniackiemu | pieniackiej | pieniackiemu | pieniackim | ||
| accusative | pieniackiego | pieniacki | pieniacką | pieniackie | pieniackich | pieniackie |
| instrumental | pieniackim | pieniacką | pieniackim | pieniackimi | ||
| locative | pieniackim | pieniackiej | pieniackim | pieniackich | ||
References
edit- ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “pieniacki”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
- ^ Stanisław Bogusław Leszczyński (1733) Głos wolny wolność ubezpieczający[1] (in Polish), page 143
Further reading
edit- pieniacki in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- pieniacki in Polish dictionaries at PWN
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “pieniacki”, in Słownik języka polskiego[2]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “pieniacki”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[3]
- A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1908), “pieniacki”, in Słownik języka polskiego[4] (in Polish), volume 4, Warsaw, page 149