pieniacz
Polish edit
Etymology edit
From pieniać + -acz.[1] First attested in 1597.[2]
Pronunciation edit
- IPA(key): /ˈpjɛ.ɲat͡ʂ/
- (Middle Polish) IPA(key): /ˈpjɛ.ɲat͡ʂ/, /ˈpjɛ.ɲɒt͡ʂ/
Audio: (file) - Rhymes: -ɛɲat͡ʂ
- Syllabification: pie‧niacz
Noun edit
pieniacz m pers (female equivalent pieniaczka, related adjective pieniacki or (obsolete) pieniaczy)
- barrator (one who is guilty of barratry, vexing others with frequent and often groundless lawsuits)
Declension edit
Declension of pieniacz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | pieniacz | pieniacze |
| genitive | pieniacza | pieniaczy |
| dative | pieniaczowi | pieniaczom |
| accusative | pieniacza | pieniaczy |
| instrumental | pieniaczem | pieniaczami |
| locative | pieniaczu | pieniaczach |
| vocative | pieniaczu | pieniacze |
References edit
- ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “pieniacz”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
- ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “pieniacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
Further reading edit
- pieniacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- pieniacz in Polish dictionaries at PWN
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “pieniacz”, in Słownik języka polskiego[1]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “pieniacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[2]
- A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1908), “pieniacz”, in Słownik języka polskiego[3] (in Polish), volume 4, Warsaw, page 149