planctus
English edit
Etymology edit
Noun edit
planctus (plural plancti)
- A lament or dirge, a popular literary form in the Middle Ages.
Latin edit
Etymology 1 edit
Perfect passive participle of plangō.
Participle edit
plānctus (feminine plāncta, neuter plānctum); first/second-declension participle
- (chiefly Late Latin, rare) bewailed, lamented, mourned
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | plānctus | plāncta | plānctum | plānctī | plānctae | plāncta | |
Genitive | plānctī | plānctae | plānctī | plānctōrum | plānctārum | plānctōrum | |
Dative | plānctō | plānctō | plānctīs | ||||
Accusative | plānctum | plānctam | plānctum | plānctōs | plānctās | plāncta | |
Ablative | plānctō | plānctā | plānctō | plānctīs | |||
Vocative | plāncte | plāncta | plānctum | plānctī | plānctae | plāncta |
Etymology 2 edit
plangō + -tus (action noun suffix).
Noun edit
plānctus m (genitive plānctūs); fourth declension
Declension edit
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | plānctus | plānctūs |
Genitive | plānctūs | plānctuum |
Dative | plānctuī | plānctibus |
Accusative | plānctum | plānctūs |
Ablative | plānctū | plānctibus |
Vocative | plānctus | plānctūs |
Descendants edit
Further reading edit
- “planctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “planctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- planctus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- planctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.