zabit
Azerbaijani edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Noun edit
zabit (definite accusative zabiti, plural zabitlər)
Declension edit
Declension of zabit | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
singular | plural | |||||||
nominative | zabit |
zabitlər | ||||||
definite accusative | zabiti |
zabitləri | ||||||
dative | zabitə |
zabitlərə | ||||||
locative | zabitdə |
zabitlərdə | ||||||
ablative | zabitdən |
zabitlərdən | ||||||
definite genitive | zabitin |
zabitlərin |
Further reading edit
- “zabit” in Obastan.com.
Crimean Tatar edit
Etymology edit
Noun edit
zabit
Declension edit
Declension of zabit
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | zabit | zabitler |
genitive | zabitniñ | zabitlerniñ |
dative | zabitke | zabitlerge |
accusative | zabitni | zabitlerni |
locative | zabitte | zabitlerde |
ablative | zabitten | zabitlerden |
References edit
Czech edit
Pronunciation edit
Participle edit
zabit
Turkish edit
Etymology edit
From Ottoman Turkish ضابط (zabıt, zabit, “officer; police magistrate; senior clerk”), from Arabic ضَابِط (ḍābiṭ).
Pronunciation edit
Audio (file)
Noun edit
zabit (definite accusative zabiti, plural zabitler)
- officer
Related terms edit
References edit
- Nişanyan, Sevan (2002–) “zabit”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890) “ضابط”, in A Turkish and English Lexicon[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 1204
- Avery, Robert et al., editors (2013), The Redhouse Dictionary Turkish/Ottoman English, 21st edition, Istanbul: Sev Yayıncılık, →ISBN