onderscheiden

Dutch

From onder- +‎ scheiden (“to separate”). Compare German unterscheiden.

onderscheiden

to distinguish, to discriminate
Goed van kwaad kunnen onderscheiden.
To be able to distinguish good from evil.
to distinguish, discern
Een voorwerp onderscheiden.
To discern an object.
to treat with distinction
to decorate (with a medal)
Onderscheiden worden met een medaille.
To be decorated with a medal.

Conjugation of onderscheiden (weak with strong past participle, prefixed)
infinitive	onderscheiden
past singular	onderscheidde
past participle	onderscheiden
infinitive	onderscheiden
gerund	onderscheiden n
	present tense	past tense
1st person singular	onderscheid	onderscheidde
2nd person sing. (jij)	onderscheidt	onderscheidde
2nd person sing. (u)	onderscheidt	onderscheidde
2nd person sing. (gij)	onderscheidt	onderscheidde
3rd person singular	onderscheidt	onderscheidde
plural	onderscheiden	onderscheidden

subjunctive sing.¹	onderscheide	onderscheidde
subjunctive plur.¹	onderscheiden	onderscheidden

imperative sing.	onderscheid
imperative plur.¹	onderscheidt

participles	onderscheidend	onderscheiden
¹⁾ Archaic.

onderscheiden

Declension of onderscheiden
uninflected	onderscheiden
inflected	onderscheiden
		positive
predicative/adverbial		onderscheiden
indefinite	m./f. sing.	onderscheiden
	n. sing.	onderscheiden
	plural	onderscheiden
definite		onderscheiden
partitive		onderscheidens

onderscheiden (not comparable)

Declension of onderscheiden
uninflected	onderscheiden
inflected	onderscheiden
comparative	—
		positive
predicative/adverbial		onderscheiden
indefinite	m./f. sing.	onderscheiden
	n. sing.	onderscheiden
	plural	onderscheiden
definite		onderscheiden
partitive		onderscheidens