raken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch rāken, from Old Dutch *racon, from Proto-West Germanic *rakōn.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈraːkə(n)/
• Rhymes: -aːkən

• audio:

  (file)

Verb

raken

1. (transitive) to touch
2. (transitive) to hit (to not miss)
3. (copulative) to become

   Ze raakte ongewenst zwanger. ― She unintentionally became pregnant.

Inflection

Conjugation of raken (weak)
infinitive	raken
past singular	raakte
past participle	geraakt
infinitive	raken
gerund	raken n
	present tense	past tense
1st person singular	raak	raakte
2nd person sing. (jij)	raakt	raakte
2nd person sing. (u)	raakt	raakte
2nd person sing. (gij)	raakt	raakte
3rd person singular	raakt	raakte
plural	raken	raakten
subjunctive sing.1	rake	raakte
subjunctive plur.1	raken	raakten
imperative sing.	raak
imperative plur.1	raakt
participles	rakend	geraakt
1) Archaic.

Derived terms

• aanraken
• geraken
• kant noch wal raken
• kwijtraken
• raaklijn
• raakpunt

 

Related terms

• raak

Descendants

• Afrikaans: raak
• Negerhollands: raak, rak
• → Papiamentu: raka, raak, raká

Anagrams

• anker, karne

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *racon, from Proto-West Germanic *rakōn.

Verb

rāken

1. to touch
2. to reach
3. to acquire
4. to hit (not miss)

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Derived terms

• misrāken

Descendants

• Dutch: raken

Further reading

• “raken”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “raken (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I