üstünlükçü

Turkish

Etymology

From üstünlük (“superiority”) +‎ -çü.

Pronunciation

• IPA^(key): /ys.tyn.lyc.tʃy/

Noun

üstünlükçü (definite accusative üstünlükçüyü, plural üstünlükçüler)

1. supremacist

Declension

Inflection
Nominative	üstünlükçü
Definite accusative	üstünlükçüyü
	Singular	Plural
Nominative	üstünlükçü	üstünlükçüler
Definite accusative	üstünlükçüyü	üstünlükçüleri
Dative	üstünlükçüye	üstünlükçülere
Locative	üstünlükçüde	üstünlükçülerde
Ablative	üstünlükçüden	üstünlükçülerden
Genitive	üstünlükçünün	üstünlükçülerin
Predicative forms Singular Plural 1st singular üstünlükçüyüm üstünlükçülerim 2nd singular üstünlükçüsün üstünlükçülersin 3rd singular üstünlükçü üstünlükçüdür üstünlükçüler üstünlükçülerdir 1st plural üstünlükçüyüz üstünlükçüleriz 2nd plural üstünlükçüsünüz üstünlükçülersiniz 3rd plural üstünlükçüler üstünlükçülerdir