αναιρετικός

Greek

Adjective

αναιρετικός • (anairetikós) m (feminine αναιρετική, neuter αναιρετικό)

1. (law) relating to appeals

Declension

Declension of αναιρετικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	αναιρετικός •	αναιρετική •	αναιρετικό •	αναιρετικοί •	αναιρετικές •	αναιρετικά •
genitive	αναιρετικού •	αναιρετικής •	αναιρετικού •	αναιρετικών •	αναιρετικών •	αναιρετικών •
accusative	αναιρετικό •	αναιρετική •	αναιρετικό •	αναιρετικούς •	αναιρετικές •	αναιρετικά •
vocative	αναιρετικέ •	αναιρετική •	αναιρετικό •	αναιρετικοί •	αναιρετικές •	αναιρετικά •

Related terms

• αναίρεση f (anaíresi, “appeal”)

• see: αναιρώ (anairó, “to revoke”)