εὐδοκέω

Ancient Greek

Etymology

From εὐ- (eu-, “good”) +‎ δοκέω (dokéō, “to seem, appear”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eu̯.do.ké.ɔː/ → /eβ.ðoˈce.o/ → /ev.ðoˈce.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eu̯.do.ké.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ew.doˈke.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /eβ.ðoˈce.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ev.ðoˈce.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ev.ðoˈce.o/

Verb

εὐδοκέω • (eudokéō)

1. to be well pleased or content, to acquiesce in a thing (with participle or dative of thing)
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 2.49.2
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 29.12.8
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 15.36.6
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 18.52.5
   • 36 BCE – 30 BCE, Diodorus Siculus, Historical Library 17.47
   • 60 BCE – 7 BCE, Dionysius of Halicarnassus, Roman Antiquities 8.74
   • New Testament, Second Epistle to the Thessalonians 2:12
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Isaiah 62.4
   • 55 CE – 56 CE, Paul the Apostle, Second Epistle to the Corinthians 12:10
   • New Testament, Second Epistle of Peter 1:17
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Judith 15.10
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Genesis 33.10
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Leviticus 26.34
2. to be well-pleasing or acceptable, find favor with (with dative of person)
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 20.5.10
   • 100 CE – 200 CE, Maximus of Tyre, Collected Works 32.5

Inflection

   Present: εὐδοκέω, εὐδοκέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐδοκέω	εὐδοκέεις	εὐδοκέει	εὐδοκέετον	εὐδοκέετον	εὐδοκέομεν	εὐδοκέετε	εὐδοκέουσῐ(ν)
	subjunctive	εὐδοκέω	εὐδοκέῃς	εὐδοκέῃ	εὐδοκέητον	εὐδοκέητον	εὐδοκέωμεν	εὐδοκέητε	εὐδοκέωσῐ(ν)
	optative	εὐδοκέοιμῐ	εὐδοκέοις	εὐδοκέοι	εὐδοκέοιτον	εὐδοκεοίτην	εὐδοκέοιμεν	εὐδοκέοιτε	εὐδοκέοιεν
	imperative		εὐδόκεε	εὐδοκεέτω	εὐδοκέετον	εὐδοκεέτων		εὐδοκέετε	εὐδοκεόντων
middle/ passive	indicative	εὐδοκέομαι	εὐδοκέῃ, εὐδοκέει	εὐδοκέεται	εὐδοκέεσθον	εὐδοκέεσθον	εὐδοκεόμεθᾰ	εὐδοκέεσθε	εὐδοκέονται
	subjunctive	εὐδοκέωμαι	εὐδοκέῃ	εὐδοκέηται	εὐδοκέησθον	εὐδοκέησθον	εὐδοκεώμεθᾰ	εὐδοκέησθε	εὐδοκέωνται
	optative	εὐδοκεοίμην	εὐδοκέοιο	εὐδοκέοιτο	εὐδοκέοισθον	εὐδοκεοίσθην	εὐδοκεοίμεθᾰ	εὐδοκέοισθε	εὐδοκέοιντο
	imperative		εὐδοκέου	εὐδοκεέσθω	εὐδοκέεσθον	εὐδοκεέσθων		εὐδοκέεσθε	εὐδοκεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		εὐδοκέειν				εὐδοκέεσθαι
participle	m	εὐδοκέων				εὐδοκεόμενος
	f	εὐδοκέουσᾰ				εὐδοκεομένη
	n	εὐδοκέον				εὐδοκεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: εὐδοκῶ, εὐδοκοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐδοκῶ	εὐδοκεῖς	εὐδοκεῖ	εὐδοκεῖτον	εὐδοκεῖτον	εὐδοκοῦμεν	εὐδοκεῖτε	εὐδοκοῦσῐ(ν)
	subjunctive	εὐδοκῶ	εὐδοκῇς	εὐδοκῇ	εὐδοκῆτον	εὐδοκῆτον	εὐδοκῶμεν	εὐδοκῆτε	εὐδοκῶσῐ(ν)
	optative	εὐδοκοίην, εὐδοκοῖμῐ	εὐδοκοίης, εὐδοκοῖς	εὐδοκοίη, εὐδοκοῖ	εὐδοκοῖτον, εὐδοκοίητον	εὐδοκοίτην, εὐδοκοιήτην	εὐδοκοῖμεν, εὐδοκοίημεν	εὐδοκοῖτε, εὐδοκοίητε	εὐδοκοῖεν, εὐδοκοίησᾰν
	imperative		εὐδόκει	εὐδοκείτω	εὐδοκεῖτον	εὐδοκείτων		εὐδοκεῖτε	εὐδοκούντων
middle/ passive	indicative	εὐδοκοῦμαι	εὐδοκεῖ, εὐδοκῇ	εὐδοκεῖται	εὐδοκεῖσθον	εὐδοκεῖσθον	εὐδοκούμεθᾰ	εὐδοκεῖσθε	εὐδοκοῦνται
	subjunctive	εὐδοκῶμαι	εὐδοκῇ	εὐδοκῆται	εὐδοκῆσθον	εὐδοκῆσθον	εὐδοκώμεθᾰ	εὐδοκῆσθε	εὐδοκῶνται
	optative	εὐδοκοίμην	εὐδοκοῖο	εὐδοκοῖτο	εὐδοκοῖσθον	εὐδοκοίσθην	εὐδοκοίμεθᾰ	εὐδοκοῖσθε	εὐδοκοῖντο
	imperative		εὐδοκοῦ	εὐδοκείσθω	εὐδοκεῖσθον	εὐδοκείσθων		εὐδοκεῖσθε	εὐδοκείσθων
		active				middle/passive
infinitive		εὐδοκεῖν				εὐδοκεῖσθαι
participle	m	εὐδοκῶν				εὐδοκούμενος
	f	εὐδοκοῦσᾰ				εὐδοκουμένη
	n	εὐδοκοῦν				εὐδοκούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: εὐδόκεον, εὐδοκεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐδόκεον	εὐδόκεες	εὐδόκεε(ν)	εὐδοκέετον	εὐδοκεέτην	εὐδοκέομεν	εὐδοκέετε	εὐδόκεον
middle/ passive	indicative	εὐδοκεόμην	εὐδοκέου	εὐδοκέετο	εὐδοκέεσθον	εὐδοκεέσθην	εὐδοκεόμεθᾰ	εὐδοκέεσθε	εὐδοκέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: εὐδόκουν, εὐδοκούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐδόκουν	εὐδόκεις	εὐδόκει	εὐδοκεῖτον	εὐδοκείτην	εὐδοκοῦμεν	εὐδοκεῖτε	εὐδόκουν
middle/ passive	indicative	εὐδοκούμην	εὐδοκοῦ	εὐδοκεῖτο	εὐδοκεῖσθον	εὐδοκείσθην	εὐδοκούμεθᾰ	εὐδοκεῖσθε	εὐδοκοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ηὐδόκεον, ηὐδοκεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ηὐδόκεον	ηὐδόκεες	ηὐδόκεε(ν)	ηὐδοκέετον	ηὐδοκεέτην	ηὐδοκέομεν	ηὐδοκέετε	ηὐδόκεον
middle/ passive	indicative	ηὐδοκεόμην	ηὐδοκέου	ηὐδοκέετο	ηὐδοκέεσθον	ηὐδοκεέσθην	ηὐδοκεόμεθᾰ	ηὐδοκέεσθε	ηὐδοκέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ηὐδόκουν, ηὐδοκούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ηὐδόκουν	ηὐδόκεις	ηὐδόκει	ηὐδοκεῖτον	ηὐδοκείτην	ηὐδοκοῦμεν	ηὐδοκεῖτε	ηὐδόκουν
middle/ passive	indicative	ηὐδοκούμην	ηὐδοκοῦ	ηὐδοκεῖτο	ηὐδοκεῖσθον	ηὐδοκείσθην	ηὐδοκούμεθᾰ	ηὐδοκεῖσθε	ηὐδοκοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: εὐδοκήσω, εὐδοκήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐδοκήσω	εὐδοκήσεις	εὐδοκήσει	εὐδοκήσετον	εὐδοκήσετον	εὐδοκήσομεν	εὐδοκήσετε	εὐδοκήσουσῐ(ν)
	optative	εὐδοκήσοιμῐ	εὐδοκήσοις	εὐδοκήσοι	εὐδοκήσοιτον	εὐδοκησοίτην	εὐδοκήσοιμεν	εὐδοκήσοιτε	εὐδοκήσοιεν
middle	indicative	εὐδοκήσομαι	εὐδοκήσῃ, εὐδοκήσει	εὐδοκήσεται	εὐδοκήσεσθον	εὐδοκήσεσθον	εὐδοκησόμεθᾰ	εὐδοκήσεσθε	εὐδοκήσονται
	optative	εὐδοκησοίμην	εὐδοκήσοιο	εὐδοκήσοιτο	εὐδοκήσοισθον	εὐδοκησοίσθην	εὐδοκησοίμεθᾰ	εὐδοκήσοισθε	εὐδοκήσοιντο
		active			middle
infinitive		εὐδοκήσειν			εὐδοκήσεσθαι
participle	m	εὐδοκήσων			εὐδοκησόμενος
	f	εὐδοκήσουσᾰ			εὐδοκησομένη
	n	εὐδοκῆσον			εὐδοκησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “εὐδοκέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “εὐδοκέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• εὐδοκέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G2106 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible