θαλάττα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tʰa.lát.taː/ → /θaˈlat.ta/ → /θaˈla.ta/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tʰa.lát.taː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tʰaˈlat.ta/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /θaˈlat.ta/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /θaˈlat.ta/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /θaˈla.ta/

Noun

θᾰλάττᾱ • (thaláttā)

1. nominative/accusative/vocative dual of θάλαττα (thálatta)