θαλάτταιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tʰa.lát.tai̯n/ → /θaˈlat.tɛn/ → /θaˈla.ten/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tʰa.lát.tai̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tʰaˈlat.tɛn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /θaˈlat.tɛn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /θaˈlat.ten/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /θaˈla.ten/

Noun

θᾰλάτταιν • (thaláttain)

1. genitive/dative dual of θάλαττα (thálatta)