μονοούσιος

Greek

Adjective

μονοούσιος • (monooúsios) m (feminine μονοούσια or μονοούσιος, neuter μονοούσιο)

1. (theology) monoousian

Usage notes

• Feminine form -ος if formal, used often for this formal, old verb

Declension

Declension of μονοούσιος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	μονοούσιος •	μονοούσιος • / μονοούσια •	μονοούσιο •	μονοούσιοι •	μονοούσιοι • / μονοούσιες •	μονοούσια •
genitive	μονοούσιου •	μονοούσιου • / μονοούσιας •	μονοούσιου •	μονοούσιων •	μονοούσιων •	μονοούσιων •
accusative	μονοούσιο •	μονοούσιο • / μονοούσια •	μονοούσιο •	μονοούσιους •	μονοούσιους • / μονοούσιες •	μονοούσια •
vocative	μονοούσιε •	μονοούσιε • / μονοούσια •	μονοούσιο •	μονοούσιοι •	μονοούσιοι • / μονοούσιες •	μονοούσια •

See also

• ὁμοούσιος (homooúsios), ομοούσιος (omooúsios)