παγκρατής

Ancient Greek

Etymology

From παν- (pan-, “all”) +‎ κρᾰ́τος (krátos, “power”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /paŋ.kra.tɛ̌ːs/ → /paŋ.ɡraˈtis/ → /paŋ.ɡraˈtis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /paŋ.kra.tɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paŋ.kraˈte̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paŋ.ɡraˈtis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paŋ.ɡraˈtis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paŋ.ɡraˈtis/

Adjective

παγκρᾰτής • (pankratḗs) m or f (neuter παγκρᾰτές); third declension

1. all-powerful

Inflection

Third declension of παγκρατής; παγκρατές (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		παγκρατής pankratḗs	παγκρατές pankratés		παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî		παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Genitive		παγκρατοῦς pankratoûs	παγκρατοῦς pankratoûs		παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατοῖν pankratoîn		παγκρατῶν pankratôn	παγκρατῶν pankratôn
Dative		παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî		παγκρατοῖν pankratoîn	παγκρατοῖν pankratoîn		παγκρατέσῐ / παγκρατέσῐν pankratési(n)	παγκρατέσῐ / παγκρατέσῐν pankratési(n)
Accusative		παγκρατῆ pankratê	παγκρατές pankratés		παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî		παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Vocative		παγκρατές pankratés	παγκρατές pankratés		παγκρατεῖ pankrateî	παγκρατεῖ pankrateî		παγκρατεῖς pankrateîs	παγκρατῆ pankratê
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		παγκρατῶς pankratôs			παγκρατέστερος pankratésteros			παγκρατέστᾰτος pankratéstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “παγκρατής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παγκρατής”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011