παραμείνατον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.měː.na.ton/ → /pa.raˈmi.na.ton/ → /pa.raˈmi.na.ton/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.měː.na.ton/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈmi.na.ton/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈmi.na.ton/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈmi.na.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈmi.na.ton/

Verb

πᾰρᾰμείνᾰτον • (parameínaton)

1. second-person dual aorist active imperative of παραμένω (paraménō)