περιποιησάμενον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pe.ri.poi̯.ɛː.sá.me.non/ → /pe.ri.py.iˈsa.me.non/ → /pe.ri.pi.iˈsa.me.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pe.ri.poi̯.ɛː.sá.me.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pe.ri.py.e̝ˈsa.me.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pe.ri.py.iˈsa.me.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pe.ri.py.iˈsa.me.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pe.ri.pi.iˈsa.me.non/

Participle

περῐποιησάμενον • (peripoiēsámenon)

1. inflection of περιποιησάμενος (peripoiēsámenos):
   1. neuter nominative/accusative/vocative singular
   2. masculine accusative singular