πρόρρησιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /prór̥.r̥ɛː.sin/ → /ˈpror.ri.sin/ → /ˈpro.ri.sin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /prór̥.r̥ɛː.sin/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpror.re̝.sin/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpror.ri.sin/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpror.ri.sin/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpro.ri.sin/

Noun

πρόρρησῐν • (prórrhēsin)

1. accusative singular of πρόρρησῐς (prórrhēsis)