συγκρουομένου

See also: συγκρουόμενου

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kruː.o.mé.nuː/ → /syŋ.ɡru.oˈme.nu/ → /siŋ.ɡru.oˈme.nu/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kruː.o.mé.nuː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kru.oˈme.nu/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡru.oˈme.nu/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡru.oˈme.nu/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡru.oˈme.nu/

Participle

σῠγκρουομένου • (sunkrouoménou)

1. genitive singular masculine/neuter of σῠγκρουόμενος (sunkrouómenos)