τεκμηριόω

Ancient Greek

Etymology

τεκμήριον (tekmḗrion, “proof”) +‎ -όω (-óō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tek.mɛː.ri.ó.ɔː/ → /tek.mi.riˈo.o/ → /tek.mi.riˈo.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tek.mɛː.ri.ó.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tek.me̝.riˈo.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /tek.mi.riˈo.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tek.mi.riˈo.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tek.mi.riˈo.o/

Verb

τεκμηρῐόω • (tekmērióō)

1. to prove positively

Conjugation

   Present: τεκμηρῐῶ, τεκμηρῐοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τεκμηρῐῶ	τεκμηρῐοῖς	τεκμηρῐοῖ	τεκμηρῐοῦτον	τεκμηρῐοῦτον	τεκμηρῐοῦμεν	τεκμηρῐοῦτε	τεκμηρῐοῦσῐ(ν)
	subjunctive	τεκμηρῐῶ	τεκμηρῐοῖς	τεκμηρῐοῖ	τεκμηρῐῶτον	τεκμηρῐῶτον	τεκμηρῐῶμεν	τεκμηρῐῶτε	τεκμηρῐῶσῐ(ν)
	optative	τεκμηρῐοίην, τεκμηρῐοῖμῐ	τεκμηρῐοίης, τεκμηρῐοῖς	τεκμηρῐοίη, τεκμηρῐοῖ	τεκμηρῐοῖτον, τεκμηρῐοίητον	τεκμηρῐοίτην, τεκμηρῐοιήτην	τεκμηρῐοῖμεν, τεκμηρῐοίημεν	τεκμηρῐοῖτε, τεκμηρῐοίητε	τεκμηρῐοῖεν, τεκμηρῐοίησᾰν
	imperative		τεκμηρῐ́ου	τεκμηρῐούτω	τεκμηρῐοῦτον	τεκμηρῐούτων		τεκμηρῐοῦτε	τεκμηρῐούντων
middle/ passive	indicative	τεκμηρῐοῦμαι	τεκμηρῐοῖ	τεκμηρῐοῦται	τεκμηρῐοῦσθον	τεκμηρῐοῦσθον	τεκμηρῐούμεθᾰ	τεκμηρῐοῦσθε	τεκμηρῐοῦνται
	subjunctive	τεκμηρῐῶμαι	τεκμηρῐοῖ	τεκμηρῐῶται	τεκμηρῐῶσθον	τεκμηρῐῶσθον	τεκμηρῐώμεθᾰ	τεκμηρῐῶσθε	τεκμηρῐῶνται
	optative	τεκμηρῐοίμην	τεκμηρῐοῖο	τεκμηρῐοῖτο	τεκμηρῐοῖσθον	τεκμηρῐοίσθην	τεκμηρῐοίμεθᾰ	τεκμηρῐοῖσθε	τεκμηρῐοῖντο
	imperative		τεκμηρῐοῦ	τεκμηρῐούσθω	τεκμηρῐοῦσθον	τεκμηρῐούσθων		τεκμηρῐοῦσθε	τεκμηρῐούσθων
		active				middle/passive
infinitive		τεκμηρῐοῦν				τεκμηρῐοῦσθαι
participle	m	τεκμηρῐῶν				τεκμηρῐούμενος
	f	τεκμηρῐοῦσᾰ				τεκμηρῐουμένη
	n	τεκμηρῐοῦν				τεκμηρῐούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐτεκμηρῐ́ουν, ἐτεκμηρῐούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτεκμηρῐ́ουν	ἐτεκμηρῐ́ους	ἐτεκμηρῐ́ου	ἐτεκμηρῐοῦτον	ἐτεκμηρῐούτην	ἐτεκμηρῐοῦμεν	ἐτεκμηρῐοῦτε	ἐτεκμηρῐ́ουν
middle/ passive	indicative	ἐτεκμηρῐούμην	ἐτεκμηρῐοῦ	ἐτεκμηρῐοῦτο	ἐτεκμηρῐοῦσθον	ἐτεκμηρῐούσθην	ἐτεκμηρῐούμεθᾰ	ἐτεκμηρῐοῦσθε	ἐτεκμηρῐοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: τεκμηρῐώσω, τεκμηρῐώσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τεκμηρῐώσω	τεκμηρῐώσεις	τεκμηρῐώσει	τεκμηρῐώσετον	τεκμηρῐώσετον	τεκμηρῐώσομεν	τεκμηρῐώσετε	τεκμηρῐώσουσῐ(ν)
	optative	τεκμηρῐώσοιμῐ	τεκμηρῐώσοις	τεκμηρῐώσοι	τεκμηρῐώσοιτον	τεκμηρῐωσοίτην	τεκμηρῐώσοιμεν	τεκμηρῐώσοιτε	τεκμηρῐώσοιεν
middle	indicative	τεκμηρῐώσομαι	τεκμηρῐώσῃ, τεκμηρῐώσει	τεκμηρῐώσεται	τεκμηρῐώσεσθον	τεκμηρῐώσεσθον	τεκμηρῐωσόμεθᾰ	τεκμηρῐώσεσθε	τεκμηρῐώσονται
	optative	τεκμηρῐωσοίμην	τεκμηρῐώσοιο	τεκμηρῐώσοιτο	τεκμηρῐώσοισθον	τεκμηρῐωσοίσθην	τεκμηρῐωσοίμεθᾰ	τεκμηρῐώσοισθε	τεκμηρῐώσοιντο
		active			middle
infinitive		τεκμηρῐώσειν			τεκμηρῐώσεσθαι
participle	m	τεκμηρῐώσων			τεκμηρῐωσόμενος
	f	τεκμηρῐώσουσᾰ			τεκμηρῐωσομένη
	n	τεκμηρῐῶσον			τεκμηρῐωσόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐτεκμηρῐ́ωσᾰ, ἐτεκμηρῐωσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτεκμηρῐ́ωσᾰ	ἐτεκμηρῐ́ωσᾰς	ἐτεκμηρῐ́ωσε(ν)	ἐτεκμηρῐώσᾰτον	ἐτεκμηρῐωσᾰ́την	ἐτεκμηρῐώσᾰμεν	ἐτεκμηρῐώσᾰτε	ἐτεκμηρῐ́ωσᾰν
	subjunctive	τεκμηρῐώσω	τεκμηρῐώσῃς	τεκμηρῐώσῃ	τεκμηρῐώσητον	τεκμηρῐώσητον	τεκμηρῐώσωμεν	τεκμηρῐώσητε	τεκμηρῐώσωσῐ(ν)
	optative	τεκμηρῐώσαιμῐ	τεκμηρῐώσειᾰς, τεκμηρῐώσαις	τεκμηρῐώσειε(ν), τεκμηρῐώσαι	τεκμηρῐώσαιτον	τεκμηρῐωσαίτην	τεκμηρῐώσαιμεν	τεκμηρῐώσαιτε	τεκμηρῐώσειᾰν, τεκμηρῐώσαιεν
	imperative		τεκμηρῐ́ωσον	τεκμηρῐωσᾰ́τω	τεκμηρῐώσᾰτον	τεκμηρῐωσᾰ́των		τεκμηρῐώσᾰτε	τεκμηρῐωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐτεκμηρῐωσᾰ́μην	ἐτεκμηρῐώσω	ἐτεκμηρῐώσᾰτο	ἐτεκμηρῐώσᾰσθον	ἐτεκμηρῐωσᾰ́σθην	ἐτεκμηρῐωσᾰ́μεθᾰ	ἐτεκμηρῐώσᾰσθε	ἐτεκμηρῐώσᾰντο
	subjunctive	τεκμηρῐώσωμαι	τεκμηρῐώσῃ	τεκμηρῐώσηται	τεκμηρῐώσησθον	τεκμηρῐώσησθον	τεκμηρῐωσώμεθᾰ	τεκμηρῐώσησθε	τεκμηρῐώσωνται
	optative	τεκμηρῐωσαίμην	τεκμηρῐώσαιο	τεκμηρῐώσαιτο	τεκμηρῐώσαισθον	τεκμηρῐωσαίσθην	τεκμηρῐωσαίμεθᾰ	τεκμηρῐώσαισθε	τεκμηρῐώσαιντο
	imperative		τεκμηρῐ́ωσαι	τεκμηρῐωσᾰ́σθω	τεκμηρῐώσᾰσθον	τεκμηρῐωσᾰ́σθων		τεκμηρῐώσᾰσθε	τεκμηρῐωσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		τεκμηρῐῶσαι			τεκμηρῐώσᾰσθαι
participle	m	τεκμηρῐώσᾱς			τεκμηρῐωσᾰ́μενος
	f	τεκμηρῐώσᾱσᾰ			τεκμηρῐωσᾰμένη
	n	τεκμηρῐῶσᾰν			τεκμηρῐωσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• τεκμηριόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “τεκμηριόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press