ἀναλυτέαιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.na.ly.té.ai̯n/ → /a.na.lyˈte.ɛn/ → /a.na.liˈte.en/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.na.ly.té.ai̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.na.lyˈte.ɛn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.na.lyˈte.ɛn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.na.lyˈte.en/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.na.liˈte.en/

Adjective

ἀνᾰλῠτέαιν • (analutéain)

1. feminine genitive/dative dual of ἀναλυτέος (analutéos)