ἐκλῃτουργέω

Ancient Greek

Etymology

From ἐκ- (ek-, “thoroughly, completely”) +‎ λειτουργέω (leitourgéō, “perform public service”); the ῃ (ēi, eta with iota subscript) spelling echoes the verb’s root in λήϊτον (lḗïton, “town-hall, council-chamber”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.klɛːi̯.tuːr.ɡé.ɔː/ → /e.kli.turˈʝe.o/ → /e.kli.turˈʝe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.klɛːi̯.tuːr.ɡé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.kle̝.turˈɡe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /e.kli.turˈʝe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.kli.turˈʝe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.kli.turˈʝe.o/

Verb

*ἐκλῃτουργέω • (*eklēitourgéō) (prevocalic and clause-final third-person singular aorist active indicative ἐξελῃτούργησεν)

1. (transitive, construed with a cognate accusative) to undertake and complete a public burden
   • 4th century BC, Isaeus, Apollodorus 40:^[1]

     κἀκ τούτων τίνα λῃτουργίαν οὐκ ἐξελῃτούργησεν;

     kak toútōn tína lēitourgían ouk exelēitoúrgēsen;

     • 1962 translation by Edward Seymour Forster^[2]

       As a result of these principles, what public service did he fail perfectly to discharge?

Conjugation

   Present: ἐκλῃτουργέω, ἐκλῃτουργέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκλῃτουργέω	ἐκλῃτουργέεις	ἐκλῃτουργέει	ἐκλῃτουργέετον	ἐκλῃτουργέετον	ἐκλῃτουργέομεν	ἐκλῃτουργέετε	ἐκλῃτουργέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκλῃτουργέω	ἐκλῃτουργέῃς	ἐκλῃτουργέῃ	ἐκλῃτουργέητον	ἐκλῃτουργέητον	ἐκλῃτουργέωμεν	ἐκλῃτουργέητε	ἐκλῃτουργέωσῐ(ν)
	optative	ἐκλῃτουργέοιμῐ	ἐκλῃτουργέοις	ἐκλῃτουργέοι	ἐκλῃτουργέοιτον	ἐκλῃτουργεοίτην	ἐκλῃτουργέοιμεν	ἐκλῃτουργέοιτε	ἐκλῃτουργέοιεν
	imperative		ἐκλῃτούργεε	ἐκλῃτουργεέτω	ἐκλῃτουργέετον	ἐκλῃτουργεέτων		ἐκλῃτουργέετε	ἐκλῃτουργεόντων
middle/ passive	indicative	ἐκλῃτουργέομαι	ἐκλῃτουργέῃ, ἐκλῃτουργέει	ἐκλῃτουργέεται	ἐκλῃτουργέεσθον	ἐκλῃτουργέεσθον	ἐκλῃτουργεόμεθᾰ	ἐκλῃτουργέεσθε	ἐκλῃτουργέονται
	subjunctive	ἐκλῃτουργέωμαι	ἐκλῃτουργέῃ	ἐκλῃτουργέηται	ἐκλῃτουργέησθον	ἐκλῃτουργέησθον	ἐκλῃτουργεώμεθᾰ	ἐκλῃτουργέησθε	ἐκλῃτουργέωνται
	optative	ἐκλῃτουργεοίμην	ἐκλῃτουργέοιο	ἐκλῃτουργέοιτο	ἐκλῃτουργέοισθον	ἐκλῃτουργεοίσθην	ἐκλῃτουργεοίμεθᾰ	ἐκλῃτουργέοισθε	ἐκλῃτουργέοιντο
	imperative		ἐκλῃτουργέου	ἐκλῃτουργεέσθω	ἐκλῃτουργέεσθον	ἐκλῃτουργεέσθων		ἐκλῃτουργέεσθε	ἐκλῃτουργεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκλῃτουργέειν				ἐκλῃτουργέεσθαι
participle	m	ἐκλῃτουργέων				ἐκλῃτουργεόμενος
	f	ἐκλῃτουργέουσᾰ				ἐκλῃτουργεομένη
	n	ἐκλῃτουργέον				ἐκλῃτουργεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ἐκλῃτουργῶ, ἐκλῃτουργοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκλῃτουργῶ	ἐκλῃτουργεῖς	ἐκλῃτουργεῖ	ἐκλῃτουργεῖτον	ἐκλῃτουργεῖτον	ἐκλῃτουργοῦμεν	ἐκλῃτουργεῖτε	ἐκλῃτουργοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκλῃτουργῶ	ἐκλῃτουργῇς	ἐκλῃτουργῇ	ἐκλῃτουργῆτον	ἐκλῃτουργῆτον	ἐκλῃτουργῶμεν	ἐκλῃτουργῆτε	ἐκλῃτουργῶσῐ(ν)
	optative	ἐκλῃτουργοίην, ἐκλῃτουργοῖμῐ	ἐκλῃτουργοίης, ἐκλῃτουργοῖς	ἐκλῃτουργοίη, ἐκλῃτουργοῖ	ἐκλῃτουργοῖτον, ἐκλῃτουργοίητον	ἐκλῃτουργοίτην, ἐκλῃτουργοιήτην	ἐκλῃτουργοῖμεν, ἐκλῃτουργοίημεν	ἐκλῃτουργοῖτε, ἐκλῃτουργοίητε	ἐκλῃτουργοῖεν, ἐκλῃτουργοίησᾰν
	imperative		ἐκλῃτούργει	ἐκλῃτουργείτω	ἐκλῃτουργεῖτον	ἐκλῃτουργείτων		ἐκλῃτουργεῖτε	ἐκλῃτουργούντων
middle/ passive	indicative	ἐκλῃτουργοῦμαι	ἐκλῃτουργεῖ, ἐκλῃτουργῇ	ἐκλῃτουργεῖται	ἐκλῃτουργεῖσθον	ἐκλῃτουργεῖσθον	ἐκλῃτουργούμεθᾰ	ἐκλῃτουργεῖσθε	ἐκλῃτουργοῦνται
	subjunctive	ἐκλῃτουργῶμαι	ἐκλῃτουργῇ	ἐκλῃτουργῆται	ἐκλῃτουργῆσθον	ἐκλῃτουργῆσθον	ἐκλῃτουργώμεθᾰ	ἐκλῃτουργῆσθε	ἐκλῃτουργῶνται
	optative	ἐκλῃτουργοίμην	ἐκλῃτουργοῖο	ἐκλῃτουργοῖτο	ἐκλῃτουργοῖσθον	ἐκλῃτουργοίσθην	ἐκλῃτουργοίμεθᾰ	ἐκλῃτουργοῖσθε	ἐκλῃτουργοῖντο
	imperative		ἐκλῃτουργοῦ	ἐκλῃτουργείσθω	ἐκλῃτουργεῖσθον	ἐκλῃτουργείσθων		ἐκλῃτουργεῖσθε	ἐκλῃτουργείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκλῃτουργεῖν				ἐκλῃτουργεῖσθαι
participle	m	ἐκλῃτουργῶν				ἐκλῃτουργούμενος
	f	ἐκλῃτουργοῦσᾰ				ἐκλῃτουργουμένη
	n	ἐκλῃτουργοῦν				ἐκλῃτουργούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐξελῃτούργεον, ἐξελῃτουργεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξελῃτούργεον	ἐξελῃτούργεες	ἐξελῃτούργεε(ν)	ἐξελῃτουργέετον	ἐξελῃτουργεέτην	ἐξελῃτουργέομεν	ἐξελῃτουργέετε	ἐξελῃτούργεον
middle/ passive	indicative	ἐξελῃτουργεόμην	ἐξελῃτουργέου	ἐξελῃτουργέετο	ἐξελῃτουργέεσθον	ἐξελῃτουργεέσθην	ἐξελῃτουργεόμεθᾰ	ἐξελῃτουργέεσθε	ἐξελῃτουργέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐξελῃτούργουν, ἐξελῃτουργούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξελῃτούργουν	ἐξελῃτούργεις	ἐξελῃτούργει	ἐξελῃτουργεῖτον	ἐξελῃτουργείτην	ἐξελῃτουργοῦμεν	ἐξελῃτουργεῖτε	ἐξελῃτούργουν
middle/ passive	indicative	ἐξελῃτουργούμην	ἐξελῃτουργοῦ	ἐξελῃτουργεῖτο	ἐξελῃτουργεῖσθον	ἐξελῃτουργείσθην	ἐξελῃτουργούμεθᾰ	ἐξελῃτουργεῖσθε	ἐξελῃτουργοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἐκλῃτουργήσω, ἐκλῃτουργήσομαι, ἐκλῃτουργηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκλῃτουργήσω	ἐκλῃτουργήσεις	ἐκλῃτουργήσει	ἐκλῃτουργήσετον	ἐκλῃτουργήσετον	ἐκλῃτουργήσομεν	ἐκλῃτουργήσετε	ἐκλῃτουργήσουσῐ(ν)
	optative	ἐκλῃτουργήσοιμῐ	ἐκλῃτουργήσοις	ἐκλῃτουργήσοι	ἐκλῃτουργήσοιτον	ἐκλῃτουργησοίτην	ἐκλῃτουργήσοιμεν	ἐκλῃτουργήσοιτε	ἐκλῃτουργήσοιεν
middle	indicative	ἐκλῃτουργήσομαι	ἐκλῃτουργήσῃ, ἐκλῃτουργήσει	ἐκλῃτουργήσεται	ἐκλῃτουργήσεσθον	ἐκλῃτουργήσεσθον	ἐκλῃτουργησόμεθᾰ	ἐκλῃτουργήσεσθε	ἐκλῃτουργήσονται
	optative	ἐκλῃτουργησοίμην	ἐκλῃτουργήσοιο	ἐκλῃτουργήσοιτο	ἐκλῃτουργήσοισθον	ἐκλῃτουργησοίσθην	ἐκλῃτουργησοίμεθᾰ	ἐκλῃτουργήσοισθε	ἐκλῃτουργήσοιντο
passive	indicative	ἐκλῃτουργηθήσομαι	ἐκλῃτουργηθήσῃ	ἐκλῃτουργηθήσεται	ἐκλῃτουργηθήσεσθον	ἐκλῃτουργηθήσεσθον	ἐκλῃτουργηθησόμεθᾰ	ἐκλῃτουργηθήσεσθε	ἐκλῃτουργηθήσονται
	optative	ἐκλῃτουργηθησοίμην	ἐκλῃτουργηθήσοιο	ἐκλῃτουργηθήσοιτο	ἐκλῃτουργηθήσοισθον	ἐκλῃτουργηθησοίσθην	ἐκλῃτουργηθησοίμεθᾰ	ἐκλῃτουργηθήσοισθε	ἐκλῃτουργηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἐκλῃτουργήσειν			ἐκλῃτουργήσεσθαι		ἐκλῃτουργηθήσεσθαι
participle	m	ἐκλῃτουργήσων			ἐκλῃτουργησόμενος		ἐκλῃτουργηθησόμενος
	f	ἐκλῃτουργήσουσᾰ			ἐκλῃτουργησομένη		ἐκλῃτουργηθησομένη
	n	ἐκλῃτουργῆσον			ἐκλῃτουργησόμενον		ἐκλῃτουργηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐξελῃτούργησᾰ, ἐξελῃτουργησᾰ́μην, ἐξελῃτουργήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξελῃτούργησᾰ	ἐξελῃτούργησᾰς	ἐξελῃτούργησε(ν)	ἐξελῃτουργήσᾰτον	ἐξελῃτουργησᾰ́την	ἐξελῃτουργήσᾰμεν	ἐξελῃτουργήσᾰτε	ἐξελῃτούργησᾰν
	subjunctive	ἐκλῃτουργήσω	ἐκλῃτουργήσῃς	ἐκλῃτουργήσῃ	ἐκλῃτουργήσητον	ἐκλῃτουργήσητον	ἐκλῃτουργήσωμεν	ἐκλῃτουργήσητε	ἐκλῃτουργήσωσῐ(ν)
	optative	ἐκλῃτουργήσαιμῐ	ἐκλῃτουργήσειᾰς, ἐκλῃτουργήσαις	ἐκλῃτουργήσειε(ν), ἐκλῃτουργήσαι	ἐκλῃτουργήσαιτον	ἐκλῃτουργησαίτην	ἐκλῃτουργήσαιμεν	ἐκλῃτουργήσαιτε	ἐκλῃτουργήσειᾰν, ἐκλῃτουργήσαιεν
	imperative		ἐκλῃτούργησον	ἐκλῃτουργησᾰ́τω	ἐκλῃτουργήσᾰτον	ἐκλῃτουργησᾰ́των		ἐκλῃτουργήσᾰτε	ἐκλῃτουργησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐξελῃτουργησᾰ́μην	ἐξελῃτουργήσω	ἐξελῃτουργήσᾰτο	ἐξελῃτουργήσᾰσθον	ἐξελῃτουργησᾰ́σθην	ἐξελῃτουργησᾰ́μεθᾰ	ἐξελῃτουργήσᾰσθε	ἐξελῃτουργήσᾰντο
	subjunctive	ἐκλῃτουργήσωμαι	ἐκλῃτουργήσῃ	ἐκλῃτουργήσηται	ἐκλῃτουργήσησθον	ἐκλῃτουργήσησθον	ἐκλῃτουργησώμεθᾰ	ἐκλῃτουργήσησθε	ἐκλῃτουργήσωνται
	optative	ἐκλῃτουργησαίμην	ἐκλῃτουργήσαιο	ἐκλῃτουργήσαιτο	ἐκλῃτουργήσαισθον	ἐκλῃτουργησαίσθην	ἐκλῃτουργησαίμεθᾰ	ἐκλῃτουργήσαισθε	ἐκλῃτουργήσαιντο
	imperative		ἐκλῃτούργησαι	ἐκλῃτουργησᾰ́σθω	ἐκλῃτουργήσᾰσθον	ἐκλῃτουργησᾰ́σθων		ἐκλῃτουργήσᾰσθε	ἐκλῃτουργησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐξελῃτουργήθην	ἐξελῃτουργήθης	ἐξελῃτουργήθη	ἐξελῃτουργήθητον	ἐξελῃτουργηθήτην	ἐξελῃτουργήθημεν	ἐξελῃτουργήθητε	ἐξελῃτουργήθησᾰν
	subjunctive	ἐκλῃτουργηθῶ	ἐκλῃτουργηθῇς	ἐκλῃτουργηθῇ	ἐκλῃτουργηθῆτον	ἐκλῃτουργηθῆτον	ἐκλῃτουργηθῶμεν	ἐκλῃτουργηθῆτε	ἐκλῃτουργηθῶσῐ(ν)
	optative	ἐκλῃτουργηθείην	ἐκλῃτουργηθείης	ἐκλῃτουργηθείη	ἐκλῃτουργηθεῖτον, ἐκλῃτουργηθείητον	ἐκλῃτουργηθείτην, ἐκλῃτουργηθειήτην	ἐκλῃτουργηθεῖμεν, ἐκλῃτουργηθείημεν	ἐκλῃτουργηθεῖτε, ἐκλῃτουργηθείητε	ἐκλῃτουργηθεῖεν, ἐκλῃτουργηθείησᾰν
	imperative		ἐκλῃτουργήθητῐ	ἐκλῃτουργηθήτω	ἐκλῃτουργήθητον	ἐκλῃτουργηθήτων		ἐκλῃτουργήθητε	ἐκλῃτουργηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐκλῃτουργῆσαι			ἐκλῃτουργήσᾰσθαι		ἐκλῃτουργηθῆναι
participle	m	ἐκλῃτουργήσᾱς			ἐκλῃτουργησᾰ́μενος		ἐκλῃτουργηθείς
	f	ἐκλῃτουργήσᾱσᾰ			ἐκλῃτουργησᾰμένη		ἐκλῃτουργηθεῖσᾰ
	n	ἐκλῃτουργῆσᾰν			ἐκλῃτουργησᾰ́μενον		ἐκλῃτουργηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἐκλελῃτούργηκᾰ, ἐκλελῃτούργημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκλελῃτούργηκᾰ	ἐκλελῃτούργηκᾰς	ἐκλελῃτούργηκε(ν)	ἐκλελῃτουργήκᾰτον	ἐκλελῃτουργήκᾰτον	ἐκλελῃτουργήκᾰμεν	ἐκλελῃτουργήκᾰτε	ἐκλελῃτουργήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκλελῃτουργήκω	ἐκλελῃτουργήκῃς	ἐκλελῃτουργήκῃ	ἐκλελῃτουργήκητον	ἐκλελῃτουργήκητον	ἐκλελῃτουργήκωμεν	ἐκλελῃτουργήκητε	ἐκλελῃτουργήκωσῐ(ν)
	optative	ἐκλελῃτουργήκοιμῐ, ἐκλελῃτουργηκοίην	ἐκλελῃτουργήκοις, ἐκλελῃτουργηκοίης	ἐκλελῃτουργήκοι, ἐκλελῃτουργηκοίη	ἐκλελῃτουργήκοιτον	ἐκλελῃτουργηκοίτην	ἐκλελῃτουργήκοιμεν	ἐκλελῃτουργήκοιτε	ἐκλελῃτουργήκοιεν
	imperative		ἐκλελῃτούργηκε	ἐκλελῃτουργηκέτω	ἐκλελῃτουργήκετον	ἐκλελῃτουργηκέτων		ἐκλελῃτουργήκετε	ἐκλελῃτουργηκόντων
middle/ passive	indicative	ἐκλελῃτούργημαι	ἐκλελῃτούργησαι	ἐκλελῃτούργηται	ἐκλελῃτούργησθον	ἐκλελῃτούργησθον	ἐκλελῃτουργήμεθᾰ	ἐκλελῃτούργησθε	ἐκλελῃτούργηνται
	subjunctive	ἐκλελῃτουργημένος ὦ	ἐκλελῃτουργημένος ᾖς	ἐκλελῃτουργημένος ᾖ	ἐκλελῃτουργημένω ἦτον	ἐκλελῃτουργημένω ἦτον	ἐκλελῃτουργημένοι ὦμεν	ἐκλελῃτουργημένοι ἦτε	ἐκλελῃτουργημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐκλελῃτουργημένος εἴην	ἐκλελῃτουργημένος εἴης	ἐκλελῃτουργημένος εἴη	ἐκλελῃτουργημένω εἴητον/εἶτον	ἐκλελῃτουργημένω εἰήτην/εἴτην	ἐκλελῃτουργημένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐκλελῃτουργημένοι εἴητε/εἶτε	ἐκλελῃτουργημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἐκλελῃτούργησο	ἐκλελῃτουργήσθω	ἐκλελῃτούργησθον	ἐκλελῃτουργήσθων		ἐκλελῃτούργησθε	ἐκλελῃτουργήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκλελῃτουργηκέναι				ἐκλελῃτουργῆσθαι
participle	m	ἐκλελῃτουργηκώς				ἐκλελῃτουργημένος
	f	ἐκλελῃτουργηκυῖᾰ				ἐκλελῃτουργημένη
	n	ἐκλελῃτουργηκός				ἐκλελῃτουργημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἐξελελῃτουργήκειν, ἐξελελῃτουργήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξελελῃτουργήκειν, ἐξελελῃτουργήκη	ἐξελελῃτουργήκεις, ἐξελελῃτουργήκης	ἐξελελῃτουργήκει(ν)	ἐξελελῃτουργήκετον	ἐξελελῃτουργηκέτην	ἐξελελῃτουργήκεμεν	ἐξελελῃτουργήκετε	ἐξελελῃτουργήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐξελελῃτουργήμην	ἐξελελῃτούργησο	ἐξελελῃτούργητο	ἐξελελῃτούργησθον	ἐξελελῃτουργήσθην	ἐξελελῃτουργήμεθᾰ	ἐξελελῃτούργησθε	ἐξελελῃτούργηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “ἐκλῃτουργέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press