ἠελίου

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɛː.e.lí.uː/ → /i.eˈli.u/ → /i.eˈli.u/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɛː.e.lí.uː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e̝.eˈli.u/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.eˈli.u/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.eˈli.u/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.eˈli.u/

Noun

ἠελίου • (ēelíou)

1. genitive singular of ἠέλιος (ēélios)