ἠθολογέω

Ancient Greek

Etymology

From ἠθολόγος (ēthológos, “painting manners or character by mimic gestures”) from ἦθος (êthos, “character”) + λόγος (lógos, “account”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɛː.tʰo.lo.ɡé.ɔː/ → /i.θo.loˈʝe.o/ → /i.θo.loˈʝe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɛː.tʰo.lo.ɡé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e̝.tʰo.loˈɡe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.θo.loˈʝe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.θo.loˈʝe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.θo.loˈʝe.o/

Verb

ἠθολογέω • (ēthologéō)

1. to express characteristically
   • Longinus 9

Inflection

   Present: ἠθολογέω, ἠθολογέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠθολογέω	ἠθολογέεις	ἠθολογέει	ἠθολογέετον	ἠθολογέετον	ἠθολογέομεν	ἠθολογέετε	ἠθολογέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἠθολογέω	ἠθολογέῃς	ἠθολογέῃ	ἠθολογέητον	ἠθολογέητον	ἠθολογέωμεν	ἠθολογέητε	ἠθολογέωσῐ(ν)
	optative	ἠθολογέοιμῐ	ἠθολογέοις	ἠθολογέοι	ἠθολογέοιτον	ἠθολογεοίτην	ἠθολογέοιμεν	ἠθολογέοιτε	ἠθολογέοιεν
	imperative		ἠθολόγεε	ἠθολογεέτω	ἠθολογέετον	ἠθολογεέτων		ἠθολογέετε	ἠθολογεόντων
middle/ passive	indicative	ἠθολογέομαι	ἠθολογέῃ, ἠθολογέει	ἠθολογέεται	ἠθολογέεσθον	ἠθολογέεσθον	ἠθολογεόμεθᾰ	ἠθολογέεσθε	ἠθολογέονται
	subjunctive	ἠθολογέωμαι	ἠθολογέῃ	ἠθολογέηται	ἠθολογέησθον	ἠθολογέησθον	ἠθολογεώμεθᾰ	ἠθολογέησθε	ἠθολογέωνται
	optative	ἠθολογεοίμην	ἠθολογέοιο	ἠθολογέοιτο	ἠθολογέοισθον	ἠθολογεοίσθην	ἠθολογεοίμεθᾰ	ἠθολογέοισθε	ἠθολογέοιντο
	imperative		ἠθολογέου	ἠθολογεέσθω	ἠθολογέεσθον	ἠθολογεέσθων		ἠθολογέεσθε	ἠθολογεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠθολογέειν				ἠθολογέεσθαι
participle	m	ἠθολογέων				ἠθολογεόμενος
	f	ἠθολογέουσᾰ				ἠθολογεομένη
	n	ἠθολογέον				ἠθολογεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ἠθολογῶ, ἠθολογοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠθολογῶ	ἠθολογεῖς	ἠθολογεῖ	ἠθολογεῖτον	ἠθολογεῖτον	ἠθολογοῦμεν	ἠθολογεῖτε	ἠθολογοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἠθολογῶ	ἠθολογῇς	ἠθολογῇ	ἠθολογῆτον	ἠθολογῆτον	ἠθολογῶμεν	ἠθολογῆτε	ἠθολογῶσῐ(ν)
	optative	ἠθολογοίην, ἠθολογοῖμῐ	ἠθολογοίης, ἠθολογοῖς	ἠθολογοίη, ἠθολογοῖ	ἠθολογοῖτον, ἠθολογοίητον	ἠθολογοίτην, ἠθολογοιήτην	ἠθολογοῖμεν, ἠθολογοίημεν	ἠθολογοῖτε, ἠθολογοίητε	ἠθολογοῖεν, ἠθολογοίησᾰν
	imperative		ἠθολόγει	ἠθολογείτω	ἠθολογεῖτον	ἠθολογείτων		ἠθολογεῖτε	ἠθολογούντων
middle/ passive	indicative	ἠθολογοῦμαι	ἠθολογεῖ, ἠθολογῇ	ἠθολογεῖται	ἠθολογεῖσθον	ἠθολογεῖσθον	ἠθολογούμεθᾰ	ἠθολογεῖσθε	ἠθολογοῦνται
	subjunctive	ἠθολογῶμαι	ἠθολογῇ	ἠθολογῆται	ἠθολογῆσθον	ἠθολογῆσθον	ἠθολογώμεθᾰ	ἠθολογῆσθε	ἠθολογῶνται
	optative	ἠθολογοίμην	ἠθολογοῖο	ἠθολογοῖτο	ἠθολογοῖσθον	ἠθολογοίσθην	ἠθολογοίμεθᾰ	ἠθολογοῖσθε	ἠθολογοῖντο
	imperative		ἠθολογοῦ	ἠθολογείσθω	ἠθολογεῖσθον	ἠθολογείσθων		ἠθολογεῖσθε	ἠθολογείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠθολογεῖν				ἠθολογεῖσθαι
participle	m	ἠθολογῶν				ἠθολογούμενος
	f	ἠθολογοῦσᾰ				ἠθολογουμένη
	n	ἠθολογοῦν				ἠθολογούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “ἠθολογέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἠθολογέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette