ἠνδραποδισάμην

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɛːn.dra.po.di.sá.mɛːn/ → /in.dra.po.ðiˈsa.min/ → /in.dra.po.ðiˈsa.min/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɛːn.dra.po.di.sá.mɛːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e̝n.dra.po.diˈsa.me̝n/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /in.dra.po.ðiˈsa.min/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /in.dra.po.ðiˈsa.min/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /in.dra.po.ðiˈsa.min/

Verb

ἠνδρᾰποδῐσάμην • (ēndrapodisámēn)

1. first-person singular aorist mediopassive infinitive of ἀνδραποδίζω (andrapodízō)