ἡνίοχον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hɛː.ní.o.kʰon/ → /iˈni.o.xon/ → /iˈni.o.xon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.ní.o.kʰon/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝ˈni.o.kʰon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈni.o.xon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈni.o.xon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈni.o.xon/

Noun

ἡνίοχον • (hēníokhon)

1. accusative singular of ἡνίοχος (hēníokhos)