Latin edit

Proper noun edit

Budimerus m sg (genitive Budimerī); second declension

  1. (New Latin) a male given name from the Slavic languages, equivalent to English Budimir
    • 1680, Johann Ludwig Schönleben, Carniolia Antiqua et Nova: Sive Annales Sacro-Profani Inclyti Ducatus Carnioliae, volume 1, part 2, page 438:
      Atque ita verosimile hoc tempore Cyrillum, & Methodium fratres in Dalmatiæ illas partes, in quibus Satimerus vel Zuanimirus, & mox Budimerus regnabat pervenisse, []
      And so it is likely at this time that the brothers Cyril and Methodius arrived in those parts of Dalmatia ruled by Satimir or Zvonimir, and afterwards Budimir, []

Declension edit

Second-declension noun, singular only.

Case Singular
Nominative Budimerus
Genitive Budimerī
Dative Budimerō
Accusative Budimerum
Ablative Budimerō
Vocative Budimere