AD 98–138, Velius Longus (author), Theodor Heinrich Gottfried Keil (editor), Liber de orthographia in Grammatici Latini, volume VII: Scriptores de orthographia (1880), page 65, lines 11–19:
Per vero praepositio omnibus integra praeponitur, nisi cum incidit in l litteram, adfinem consonantem, quam elegantioris sermonis viri geminare malunt quam r litteram exprimere, ut cum pellabor malunt dicere quam perlabor. nec aliter apud Lucilium legitur, // † i n p r a e p o s i t i o n e m p e r l l i c i e n d o q u o d e s t i n d u c e n d o g e m i n a t l. // pellicere malunt quam perlicere. unde et apud Vergilium non aliter legimus, ‘ p e l l a c i s V l i x i ’ ; et a pelluendo pelvis et apud antiquos τρισυλλάβως pelluis, quae nunc in synaeresi pelvis dicitur.
1498, Urbanus Bolzanius, Grammaticæ inſtitutiones, Græcæ, nunc denuo ſumma diligentia excuſſæ, & à mendis hactenus minus obſeruatas uindicatæ. Adhęc quid operæ (præter ſufficientem principalium locorum nunc additum indicem) expectabis, epiſtola ſubſequenti reperies. (1530), first tractate, “Περὶ ὀνόματος. De nominum declinatione.”, ‘De contractis’, folio 5ʳ:
Nam ſynæreſis eſt quædam coniunctio, ſiue cohærentia duarum ſeparatarum uocalium in diphthongum, in qua nulla fit uocalium tranſmutatio . ut δημοσθένεϊ, δεμοσθένει. λητόϊ, λητοῖ.
ibidem, ‘De prima declinatione contracta.’, folio 5ᵛ:
Synæreſes autem huius declinationis ex ε. tenui fiunt ſemper, & ex quauis uocali pura ſequẽte, hoc eſt, nulla intercedẽte cõſonante ſic, ε. & ο. in ȣ. diphthongũ, & in οι. ε. & ω. in ω. ε. & ι. in ει diphthongum ſemper. ε. & α. & duo εε. aliqua ſequente conſonante, etiam in ει diphthongum, alioqui in η. monophthongũ. Sunt igitur in uniuerſum ſynæreſes quinque, ει, ȣ, οι, η, & ω. quarum ſinguli genitiui ſingulas ſortiti ſunt.
ibidem, second tractate, “Περὶ τῶν συνῃρημένων. De nominibus contractis.”, folio 86ʳ:
Appollonius enim ſynęreſeos eſſe ſpeciem, uel aparentiam, non autem re ſynæreſin putat, quod ut etiam concedamus, aliunde tamen eam formari neceſſe eſt.
ibidem, “Περὶ τῶν περισπωμένων ῥημάτων. De formatione uerborum circunflexorum.”, ‘De prima coniugatione circunflexorum.’, «De Optatiuo actiuo circunflexorum uerborum.», folio 136ᵛ:
Quare ſciri uelim, in uerbis circunflexis, ac etiam in nominibus contractis, has eſſe ueras ſynæreſium formandarum regulas, quas ab antiquis grammaticis excerpſimus.
1507, Aldus Pius Manutius Romanus, Inſtitutiones grammaticæ in Aldi Pii Manutii Inſtitutionum grammaticarum libri quatuor [&]Eraſmi Roterodami opuſculum De octo orationis partium conſtructione (1523), book ii, “De uerbo”, ‘Audio quomodo declinatur?’, page 43:
Infinitiuo modo tempore pñti, & ptõ imperfecto audire. Præterito perfecto & pluſquãperfecto audiuiſſe. & per conciſionem audiiſſe. & per ſynæreſin audiſſe. Futuro auditumire, uel auditurumeſſe.
1516, Philippus Melanchthon (author), Henricus Ernestus Bindseil (editor), Enarratio comoediarum Terentii in Philippi Melanthonis Opera Quae Supersunt Omnia XIX (Corpus Reformatorum XIX, 1853), theme hh & opus xcii, §: “De pedibus iambici metri.”, column 689:
Comici poetae omnes fere synaloephis, episynaloephis, sive synaeresibus et collisionibus et abiectionibus s litterae sunt usi, suos versus scandendo; Terentius autem plus omnibus.
1556, Petrus Antesignanus Rapistagnensis (author), Fredericus Leonard (editor), De metris Terentianis in Pub. Terentii Afri Comœdiæ sex ex editione Westerhoviana cum notis et interpretatione in usum Delphini variis lectionibus notis variorum recensu editionum et codicum et indice locupletissimo accurate recensitæ, volume I (1824), Prolegomena, page 163:
Præcipua effugia consistunt in diæresibus, synæresibus, et elisionibus.
Vtinam definitum tandem eſſet, ac inter doctos certum, vtrum’ne perpetuo liceret dici Mihi magis placeret (quãdoquidem hic poeta abſqꝫ controuerſia in carmine licentioſiſſimus eſt) vt pedibus hæc diuerſis, potius quàm per ſynęreſeis, definiremus.
ante 1824, Bernart.?, “Nota varii in P. Papinii StatiiSylvarum libri II. carminis iv. linea 9” in P. Papinii Statii Opera omnia ex editione Bipontia cum notis et interpretatione in usum Delphini variis lectionibus notis variorum recensu editionum et codicum et indice locupletissimo accurate recensita, volume III (1824), page 1,684/2:
Phaëthon trisyllabum est. Varro per synæresem protulit: ‘Tum te flagranti dejecit fulmine Phæthon.’