User:LinguisticMystic/eo

Ni ofte aŭdas: Mia menso diras unu aferon, mia koro alian, kion mi aŭskultu? Kompreneble, estus bone, se ni sekvus la vokon de la koro, sed plej ofte estas la plej malfacile determini ĝuste kiu estas la voĉo de la koro kaj kiu estas la voĉo de la racio. La plej ŝatata taktiko de la egoo estas kaŝvesti egoismajn dezirojn kiel profundajn animajn dezirojn kun mensa rezonado. Vi bezonas praktikon kaj sperton por aŭdi la diferencon inter la du sonoj. Vi devas plibonigi vian aŭdon per regula praktiko. Dum la praktiko prenas tempon kaj vi foje konfuzas la du voĉojn, estas bone cedi al la deziroj de la egoo. Ĉi tio ankaŭ havas rolon en via vivovojo. Eĉ sekvante la dezirojn de la egoo, vi finiĝas en vivsituacioj, kiuj provizas al vi utilajn spertojn laŭ la evoluo de via estaĵo. Ne ĉiam agrablaj, kaj foje eĉ sufiĉe seniluziigaj spertoj. Sed tiuj, kiuj vivas en iluzioj, pli aŭ malpli frue elreviĝos sin, por ke ili finfine povu vivi en la vero. Ĝis ni disvolvis tiun misteran senton de aŭskultado de la deziroj de la animo, estas pli bone sekvi niajn proprajn dezirojn, eĉ se ili estas la deziroj de la egoo, ol imiti aliajn aŭ fari tion, kion aliaj opinias, ke ni devus fari. Tia sinteno nur naskas spertojn, kiuj tre malmulte utilas al ni. Ĝi estas plejparte nur tempoperdo. Kompreneble, ĉi tio ne signifas, ke la opinio de iu alia estas nepre malsama ol tio, kion ni sentas. Eble la bonaj konsiloj, kiujn ni ricevas de iu, konformas al niaj plej profundaj, animnivelaj deziroj. Nur tion ni devas kontroli kun la helpo de profunda memekzameno. Do la plej bona solvo estas ĝisfunde lerni la metodon de introspekto, la arton rigardi en la misterojn de nia propra animo. Ĉar nur per anima konscio ni povas malkaŝi niajn plej profundajn, plej sincerajn dezirojn, kiuj ĉiam estas en perfekta harmonio kun la dia volo. Kaj se ni sekvas ilin, ni ne povas erari.