Vironum
Latin
editEtymology
editMentioned in the Tabula Peutingeriana (4th century).[1][2]
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /ˈu̯i.ro.num/, [ˈu̯ɪrɔnʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈvi.ro.num/, [ˈviːronum]
Proper noun
editVironum n sg (genitive Vironī); second declension
- Synonym of Verbinum (town in Gallia Belgica)
Declension
editSecond-declension noun (neuter), with locative, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Vironum |
Genitive | Vironī |
Dative | Vironō |
Accusative | Vironum |
Ablative | Vironō |
Vocative | Vironum |
Locative | Vironī |
References
editFurther reading
edit- Vironum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.