blandidicus
Latin
editEtymology
editFrom blandus (“soothing, pleasant, agreeable”) + -dicus (“saying”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /blanˈdi.di.kus/, [bɫ̪än̪ˈd̪ɪd̪ɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /blanˈdi.di.kus/, [blän̪ˈd̪iːd̪ikus]
Adjective
editblandidicus (feminine blandidica, neuter blandidicum); first/second-declension adjective
- speaking smoothly, pleasantly, soothingly; using fair words
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | blandidicus | blandidica | blandidicum | blandidicī | blandidicae | blandidica | |
Genitive | blandidicī | blandidicae | blandidicī | blandidicōrum | blandidicārum | blandidicōrum | |
Dative | blandidicō | blandidicō | blandidicīs | ||||
Accusative | blandidicum | blandidicam | blandidicum | blandidicōs | blandidicās | blandidica | |
Ablative | blandidicō | blandidicā | blandidicō | blandidicīs | |||
Vocative | blandidice | blandidica | blandidicum | blandidicī | blandidicae | blandidica |
References
edit- “blandidicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- blandidicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.