Latin

edit

Etymology

edit

Perfect active participle of blandior.

Participle

edit

blandītus (feminine blandīta, neuter blandītum, adverb blandītim); first/second-declension participle

  1. flattered, deluded, fawned

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative blandītus blandīta blandītum blandītī blandītae blandīta
Genitive blandītī blandītae blandītī blandītōrum blandītārum blandītōrum
Dative blandītō blandītō blandītīs
Accusative blandītum blandītam blandītum blandītōs blandītās blandīta
Ablative blandītō blandītā blandītō blandītīs
Vocative blandīte blandīta blandītum blandītī blandītae blandīta

References

edit
  • blanditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • blanditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • blanditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.