commonitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of commoneō
Participle
editcommonitus (feminine commonita, neuter commonitum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | commonitus | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
Genitive | commonitī | commonitae | commonitī | commonitōrum | commonitārum | commonitōrum | |
Dative | commonitō | commonitō | commonitīs | ||||
Accusative | commonitum | commonitam | commonitum | commonitōs | commonitās | commonita | |
Ablative | commonitō | commonitā | commonitō | commonitīs | |||
Vocative | commonite | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita |
References
edit- “commonitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press