Latin edit

Etymology edit

Perfect passive participle of culpō (blame).

Participle edit

culpātus (feminine culpāta, neuter culpātum); first/second-declension participle

  1. blamed, having been blamed
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 2.601–602:
      “‘Nōn tibi Tyndaridis faciēs invīsa Lacaenae / culpātusve Paris [...].’”
      “‘[It is] not, [as] you [think,] the hated face of the Laconian daughter of Tyndareus, nor Paris [who should be] blamed [...].’”
      (Venus tells Aeneas: Troy falls not because of Helen or Paris.)

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative culpātus culpāta culpātum culpātī culpātae culpāta
Genitive culpātī culpātae culpātī culpātōrum culpātārum culpātōrum
Dative culpātō culpātō culpātīs
Accusative culpātum culpātam culpātum culpātōs culpātās culpāta
Ablative culpātō culpātā culpātō culpātīs
Vocative culpāte culpāta culpātum culpātī culpātae culpāta

Derived terms edit

References edit

  • culpatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • culpatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • culpatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • culpatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.