detentus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of dētineō.
Participle edit
dētentus (feminine dētenta, neuter dētentum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dētentus | dētenta | dētentum | dētentī | dētentae | dētenta | |
Genitive | dētentī | dētentae | dētentī | dētentōrum | dētentārum | dētentōrum | |
Dative | dētentō | dētentō | dētentīs | ||||
Accusative | dētentum | dētentam | dētentum | dētentōs | dētentās | dētenta | |
Ablative | dētentō | dētentā | dētentō | dētentīs | |||
Vocative | dētente | dētenta | dētentum | dētentī | dētentae | dētenta |
References edit
- “detentus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “detentus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- detentus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.