Latin edit

Alternative forms edit

Etymology edit

From Ancient Greek διᾱ́κονος (diā́konos, servant, minister).

Pronunciation edit

Noun edit

diāconus m (genitive diāconī); second declension

  1. deacon

Declension edit

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative diāconus diāconī
Genitive diāconī diāconōrum
Dative diāconō diāconīs
Accusative diāconum diāconōs
Ablative diāconō diāconīs
Vocative diācone diāconī

Descendants edit

References edit