discalceatus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of discalceō
Participle edit
discalceātus (feminine discalceāta, neuter discalceātum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | discalceātus | discalceāta | discalceātum | discalceātī | discalceātae | discalceāta | |
Genitive | discalceātī | discalceātae | discalceātī | discalceātōrum | discalceātārum | discalceātōrum | |
Dative | discalceātō | discalceātō | discalceātīs | ||||
Accusative | discalceātum | discalceātam | discalceātum | discalceātōs | discalceātās | discalceāta | |
Ablative | discalceātō | discalceātā | discalceātō | discalceātīs | |||
Vocative | discalceāte | discalceāta | discalceātum | discalceātī | discalceātae | discalceāta |
Descendants edit
References edit
- “discalceatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press