Latin edit

Etymology edit

Perfect passive participle of dissipō.

Participle edit

dissipātus (feminine dissipāta, neuter dissipātum); first/second-declension participle

  1. scattered, dispersed, dissipated, squandered

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dissipātus dissipāta dissipātum dissipātī dissipātae dissipāta
Genitive dissipātī dissipātae dissipātī dissipātōrum dissipātārum dissipātōrum
Dative dissipātō dissipātō dissipātīs
Accusative dissipātum dissipātam dissipātum dissipātōs dissipātās dissipāta
Ablative dissipātō dissipātā dissipātō dissipātīs
Vocative dissipāte dissipāta dissipātum dissipātī dissipātae dissipāta

References edit

  • dissipatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dissipatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • dissipatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to have no coherence, connection: diffusum, dissipatum esse
    • to unite isolated individuals into a society: dissipatos homines in (ad) societatem vitae convocare (Tusc. 1. 25. 62)
    • soldiers routed and dispersed: ex (in) fuga dissipati or dispersi (B. G. 2. 24)