kapklini
Esperanto
editEtymology
editFrom kapo (“head”) + klini (“to incline”).
Pronunciation
editVerb
editkapklini (present kapklinas, past kapklinis, future kapklinos, conditional kapklinus, volitive kapklinu)
- (intransitive) to nod one's head
- 1923, H. J. Bulthuis, chapter 1, in Idoj de Orfeo[1], section II, page 179:
- Kiam ŝin renkontas sur la vojo konato, ŝi aŭtomate kapklinas unu fojon, sed tre rapide por kiel eble plej baldaŭ repreni la antaŭan teniĝon.
- When an acquaintance meets her on the road, she automatically nods her head once, but very quickly so that she can return to her previous posture as soon as possible.
- 1934, Stellan Engholm, Infanoj en Torento[2]:
- — Vi estas Alda? ŝi diris demande. — Jes. Kaj vi Brita? Brita jese kapklinis, aliris kaj salute premis la manon de Alda.
- — You are Alda? she said questioningly. — Yes. And you Brita? Brita nodded yes, approached, and shook Alda's hand in greeting.
- 1991, M. A. Bulgakov, chapter 1, in S. Pokrovski, transl., La majstro kaj Margarita[3], section 1:
- Li ĝentile levis la bereton, devigante la amikojn duon-ekstari kaj responde kapklini.
- He politely lifted his beret, requiring the friends to half stand up and nod in response.
Conjugation
editConjugation of kapklini
|