myrice
Latin edit
Etymology edit
Borrowed from Ancient Greek μυρίκη (muríkē). Maybe a doublet of tamarīx.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /myˈriː.keː/, [mʏˈriːkeː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /miˈri.t͡ʃe/, [miˈriːt͡ʃe]
Noun edit
myrīcē f (genitive myrīcēs); first declension
Declension edit
First-declension noun (Greek-type).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | myrīcē | myrīcae |
Genitive | myrīcēs | myrīcārum |
Dative | myrīcae | myrīcīs |
Accusative | myrīcēn | myrīcās |
Ablative | myrīcē | myrīcīs |
Vocative | myrīcē | myrīcae |
References edit
- “myrice”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- myrice in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.