See also: Nazismus

Latin edit

Etymology edit

Borrowed from German Nazismus.

Noun edit

nazismus m (genitive nazismī); second declension

  1. (Contemporary Latin) Nazism
    • 1948, Francesco M. Marchesi, Summula iuris publici ecclesiastici[1], pages 114–5:
      In particulari pessime deerravit Nazismus, qui tamquam primum fontem et supremam normam totius ordinis moralis et iuridici, posuit, bonum Nationis et instinctum sanguinis.
      Nazism in particular, which posited the good of the nation and the instinct of blood as the original source and supreme norm of the entire moral and legal order, erred in the worst way.
    • 1955, Georges Jarlot, “[Introduction to Divini Redemptoris]”, in De Principiis Ethicae Socialis: Documenta Ultimorum Romanorum Pontificum, volume 2, page 60:
      Immo plures Nationes ipso liberalismo democratico valedixerant, et structuram «totalitariam» acceperant: fascismum in Italia, nazismum in Germania, communismum bolscevicum in Russia et alibi.
      Indeed many nations had bidden farewell to liberal democracy itself, and adopted a “totalitarian” system: fascism in Italy, Nazism in Germany, Bolshevik communism in Russia and elsewhere.
    • 1998 November 29, John Paul II, Incarnationis mysterium[2]:
      Hoc insuper saeculum, quod ad finem vergit, innumeros cognovit martyres praesertim propter nazismum, communismum, stirpium tribuumve contentiones.
      This century now drawing to a close has known very many martyrs, especially because of Nazism, Communism, and racial or tribal conflicts.

Declension edit

Second-declension noun, singular only.

Case Singular
Nominative nazismus
Genitive nazismī
Dative nazismō
Accusative nazismum
Ablative nazismō
Vocative nazisme