Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of obstringō.

Participle

edit

obstrictus (feminine obstricta, neuter obstrictum); first/second-declension participle

  1. bound (by an oath)
  2. obliged
  3. tied, fettered

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative obstrictus obstricta obstrictum obstrictī obstrictae obstricta
Genitive obstrictī obstrictae obstrictī obstrictōrum obstrictārum obstrictōrum
Dative obstrictō obstrictō obstrictīs
Accusative obstrictum obstrictam obstrictum obstrictōs obstrictās obstricta
Ablative obstrictō obstrictā obstrictō obstrictīs
Vocative obstricte obstricta obstrictum obstrictī obstrictae obstricta

References

edit
  • obstrictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • obstrictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be bound by one's word; to be on one's honour: fide obstrictum teneri (Pis. 13. 29)
    • to have power over the people by trading on their religious scruples: religione obstrictos habere multitudinis animos (Liv. 6. 1. 10)