requietus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of requiēscō (“I rest”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /re.kʷiˈeː.tus/, [rɛkʷiˈeːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /re.kwiˈe.tus/, [rekwiˈɛːt̪us]
Adjective
editrequiētus (feminine requiēta, neuter requiētum); first/second-declension adjective
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | requiētus | requiēta | requiētum | requiētī | requiētae | requiēta | |
Genitive | requiētī | requiētae | requiētī | requiētōrum | requiētārum | requiētōrum | |
Dative | requiētō | requiētō | requiētīs | ||||
Accusative | requiētum | requiētam | requiētum | requiētōs | requiētās | requiēta | |
Ablative | requiētō | requiētā | requiētō | requiētīs | |||
Vocative | requiēte | requiēta | requiētum | requiētī | requiētae | requiēta |
Derived terms
editDescendants
edit- Portuguese: requieto
References
edit- “requietus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “requietus” in Lewis & Short, A Latin Dictionary
- requietus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.