Latin

edit

Etymology

edit

Borrowed from Ancient Greek σκεπτικός (skeptikós).

Pronunciation

edit

Noun

edit

scepticus m (genitive scepticī); second declension

  1. (New Latin) a skeptic, a member of the sect of skeptics
    • 1842, Philippus Willem van Heusde, Initia Philosophiæ Platonicæ, page 408:
      Mediumne igitur Plato inter scepticos et dogmaticos viam tenuit? Discreto ita a scepticis et dogmaticis Platone, []
      (please add an English translation of this quotation)
    • 1855, Marin de Boylesve, Cursus philosophiæ, complectens logicam, metaphysicam, ethicam. Accedit compendiosa religionis demonstratio et historia philosophiæ, page 118:
      Quis et hoc non dicat, si scepticos et sensualistas excipias?
      (please add an English translation of this quotation)
    • 2011 (quoting an earlier text?), Bernard J. F. Lonergan, "De Conscientia Christi", in Early Latin Theology, University of Toronto Press (→ISBN), page 554:
      16. Quo clarius et facilius inter conscientiam et experientiam distinguatur, iuvat illud Aristotelicum considerare, nempe, qui cum sceptico tractat, efficere oportere ut scepticus loquatur. Vis huius consilii in eo reponitur quod de facto ille qui scepticus est etiam intelligens et rationabilis est. []
      (please add an English translation of this quotation)
    • For more quotations using this term, see Citations:scepticus.

Declension

edit

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative scepticus scepticī
Genitive scepticī scepticōrum
Dative scepticō scepticīs
Accusative scepticum scepticōs
Ablative scepticō scepticīs
Vocative sceptice scepticī

Descendants

edit