Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of spernō

Participle

edit

sprētus (feminine sprēta, neuter sprētum); first/second-declension participle

  1. Having been severed
  2. Having been despised, rejected
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 1.26–27:
      manet altā mente repostum
      iūdicium Paridis sprētaeque iniūria fōrmae,
      [Still] remaining, being stored deep within [Juno’s] mind,
      [were] the judgment of Paris and the insult of her beauty having been rejected [...].

      (See: Judgement of Paris.)

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative sprētus sprēta sprētum sprētī sprētae sprēta
Genitive sprētī sprētae sprētī sprētōrum sprētārum sprētōrum
Dative sprētō sprētō sprētīs
Accusative sprētum sprētam sprētum sprētōs sprētās sprēta
Ablative sprētō sprētā sprētō sprētīs
Vocative sprēte sprēta sprētum sprētī sprētae sprēta

References

edit
  • spretus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • spretus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • spretus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)