stipulatus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of stipulor.
Participle edit
stipulātus (feminine stipulāta, neuter stipulātum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | stipulātus | stipulāta | stipulātum | stipulātī | stipulātae | stipulāta | |
Genitive | stipulātī | stipulātae | stipulātī | stipulātōrum | stipulātārum | stipulātōrum | |
Dative | stipulātō | stipulātō | stipulātīs | ||||
Accusative | stipulātum | stipulātam | stipulātum | stipulātōs | stipulātās | stipulāta | |
Ablative | stipulātō | stipulātā | stipulātō | stipulātīs | |||
Vocative | stipulāte | stipulāta | stipulātum | stipulātī | stipulātae | stipulāta |
References edit
- “stipulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- stipulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.