supplicatus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of supplicō.
Participle
editsupplicātus (feminine supplicāta, neuter supplicātum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | supplicātus | supplicāta | supplicātum | supplicātī | supplicātae | supplicāta | |
Genitive | supplicātī | supplicātae | supplicātī | supplicātōrum | supplicātārum | supplicātōrum | |
Dative | supplicātō | supplicātō | supplicātīs | ||||
Accusative | supplicātum | supplicātam | supplicātum | supplicātōs | supplicātās | supplicāta | |
Ablative | supplicātō | supplicātā | supplicātō | supplicātīs | |||
Vocative | supplicāte | supplicāta | supplicātum | supplicātī | supplicātae | supplicāta |
References
edit- supplicatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)