Latin edit

Etymology edit

From tri- +‎ ūnus.

Pronunciation edit

Adjective edit

triūnus (feminine triūna, neuter triūnum); first/second-declension adjective (pronominal)

  1. triune
    • 1825, Johannes à Marck, chapter XXVI, in Johannis Marckii Christianæ Theologiæ Medulla Didactico-elenctica[1], 1st American edition, Philadelphia: Towar & Hogan, page 253:
      sed non est illud necessarium, cum Triunus Deus nomen Patris bene admittat,
      (please add an English translation of this quotation)

Declension edit

First/second-declension adjective (pronominal).

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative triūnus triūna triūnum triūnī triūnae triūna
Genitive triūnī̆us
triūnī
triūnōrum triūnārum triūnōrum
Dative triūnī triūnīs
Accusative triūnum triūnam triūnum triūnōs triūnās triūna
Ablative triūnō triūnā triūnō triūnīs
Vocative triūne triūna triūnum triūnī triūnae triūna