wrzemienny

Old Polish

Etymology

From wrzemię +‎ -ny.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vr̝ɛmjɛnnɨ/
• IPA^(key): (15^th CE) /vr̝ɛmjɛnnɨ/

Adjective

wrzemienny

1. (religion, attested in Lesser Poland) mundane, worldly (as opposed to divine or related to the afterlife)
   • c. 1301-1350, Kazania świętokrzyskie‎^[1], Miechów, page br 16:

     Jz na bødøce dobro ne glødaiø, iz vremennem dobre lubuiø

     [Iż na będące dobro nie glądają, iż w wrzemiennem dobrze lubują]

Further reading

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wrzemienny, brzemienny”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN