ένδοξος

See also: ἔνδοξος

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek ἔνδοξος (éndoxos).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈen.ðo.ksos/
• Hyphenation: έν‧δο‧ξος

Adjective

ένδοξος • (éndoxos) m (feminine ένδοξη, neuter ένδοξο)

1. glorious

Declension

Declension of ένδοξος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	ένδοξος •	ένδοξη •	ένδοξο •	ένδοξοι •	ένδοξες •	ένδοξα •
genitive	ένδοξου •	ένδοξης •	ένδοξου •	ένδοξων •	ένδοξων •	ένδοξων •
accusative	ένδοξο •	ένδοξη •	ένδοξο •	ένδοξους •	ένδοξες •	ένδοξα •
vocative	ένδοξε •	ένδοξη •	ένδοξο •	ένδοξοι •	ένδοξες •	ένδοξα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ένδοξος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ένδοξος, etc.)

Derived terms

• ένδοξα (éndoxa, adverb)

 

Related terms

• ενδόξως (endóxos)

 

• and see: δόξα f (dóxa)